Uitgelezen?! augustus 2025

Waddeneiland

Eerder schreef ik over het pelgrimspad op Terschelling (Peel en Maas 26 juni 2025). Toen onze kinderen nog jong waren, gingen we nagenoeg iedere herfstvakantie een week naar een Waddeneiland. We zijn op alle bewoonde eilanden minimaal één keer geweest. Rottumerplaat is niet bewoond en niet toegankelijk voor toeristen. We huurden een huisje, en als we vrijdag op tijd vertrokken konden we de laatste veerboot nog halen. Menigmaal heeft dat geleid tot ongeoorloofd schoolverzuim op de vrijdagmiddag. Dat kan ik nu wel opbiechten zonder verdere gevolgen.

De Waddeneilanden hebben altijd een bijzondere aantrekkingskracht op ons gehad. Voor het eerst maakten wij kennis met een Waddeneiland toen wij met Nijmeegse vrienden samen een week doorbrachten op Schiermonnikoog. Een heel aangename ervaring. Mijn vriend verzamelde in die tijd de koppen van gestorven vogels. Thuis bewerkte hij die koppen met waterstofperoxide, een ontsmettings- en bleekmiddel. Het resultaat was een wit skelet van de kop van de gevonden vogel. Uiteraard documenteerde hij de skeletten met de gegevens van de vogel en de vindplaats. Ik herinner me nog dat hij ooit eens een dode Jan-van-Gent had gevonden, een echte zeevogel met een spanwijdte van twee meter die voornamelijk leeft boven zee.

Enkele van de Waddeneilanden hebben aan de oostkant een uitgestrekt natuurgebied waarin de Noordzeezijde zich langzaam vermengd met de Waddenzeezijde indien het vloed is. De eilanden Terschelling met de Boschplaat (het grootste natuurreservaat in ons land), en Schiermonnikoog met De Balg (onderdeel is van het Nationaal Park Schiermonnikoog) zijn hierom bekend. Op deze plekken overkomt je het “end of the world” gevoel. Daarover heb ik onderstaand gedicht geschreven.

Waddeneiland 

Meeuwen openen de dag
achter de horizon verscholen.
Een witte nevel filtert de zonnestralen
in een moeizaam ontwaken.
Een grijze hemel omspant de kwelder,
waar de mist de dag heeft uitgenodigd. 

De verlaten vlakte strekt zich uit,
probeert de einder te bereiken.
De laatste duinen worden strand,
wandelen met de wind mee.
De voetstappen van de zomer,
weggespoeld door de golven. 

Een eenzame stip in de verte:
de wandelaar zoekt zijn weg.
Oneindig is het vergezicht
en eindeloos de tocht.
Zwerven over het wad
alleen en zo gelukkig!

Dit gedicht is in het jaar 2000 of 2001 door de Waddenvereniging op een kaart afgedrukt, die aan bezoekers van het Oerol-festival op Terschelling werden uitgedeeld. Wat wil je nog meer als dichter, indien zo’n ideële organisatie je gedicht de moeite waard vindt om het te verspreiden onder haar publiek?

André Leijssen, Literair Café Venray