Schrijversbijeenkomsten

Jaarprogramma seizoen 2019 – 2020

 

In memoriam Alexander Münninghof

Het is meer dan vijf maanden geleden, op 24 november 2019, dat Literair Café Venray haar laatste gast en schrijver voor een lezing in het Theehuis van het Odapark ontving. Het was Alexander Münninghof, samen met zijn vrouw Ellen. Hij vertelde gloedvol over de zijn boek: ‘De Stamhouder, een familiekroniek.’ (2014)

De beide andere schrijfsters van het literaire seizoen 2019-2020 , Franca Treur en Hanneke Hendrix konden door de beperkingen ten gevolge van het Corona-virus niet meer naar het Odapark komen voor hun lezing. Beiden zijn evenwel weer uitgenodigd voor het seizoen 2020-2021.

Alexander Münninghof, de bevlogen verteller, wist die zondagmorgen zijn luisterend publiek met zijn levensverhaal, verweven met dat van zijn familie, aan zich te binden en te amuseren. Ook hijzelf genoot zichtbaar om voor de zoveelste keer zijn eigen bewogen levensgeschiedenis en die van de Münninghof-dynastie te vertellen. Echter, in december 2019 kreeg Münninghof de diagnose kanker te horen. Tegen vrienden en intimi zei hij hierover: “De dood beschouw ik als een organisch deel van het leven en ik schik me daarin.”

Alexander Münnignhof, in 1944 geboren in het Poolse Poznan, stierf na een lang ziekbed thuis op 28 april jl. in Den Haag, op 76-jarige leeftijd.

Hanneke Hendrix©Lieke Romeijn

 

 

Hanneke Hendrix op 17 mei 2020 in het Theehuis Odapark gaat niet door.

Beste seizoenpashouders en vrienden van Literair Café Venray,

Het zal u duidelijk zijn dat ook de schrijversbijeenkomst met Hanneke Hendrix van 17 mei aanstaande niet plaats gaat vinden. De Coronacrisis houdt ons voorlopig in de ban.

Wij hebben via de Schrijverscentrale zowel met Hanneke Hendrix  als Franca Treur contact gehad om op een latere datum in dit jaar onze ontmoetingen toch te realiseren. Beiden zijn daartoe zeer bereid. Dat betekent dat wij met hen proberen geschikte data te vinden voor een uitgesteld optreden naast het normale programma van vier schrijvers per seizoen. Het zal in ieder geval betekenen, dat wij elkaar in het nieuwe seizoen frequenter dan normaal gaan zien.

En dat is iets waar wij naar uitzien!

Wij wensen u allen, dat u gezond blijft. Wandelen en fietsen zorgen voor een goede conditie. Lezen geeft voeding aan de geest, die in deze tijden ook fit moet blijven.

Zodra wij nieuws hebben over het weer oppakken van onze bijeenkomsten, laten wij u dat horen,

Hartelijke groet,

Frans Schmeetz,

Voorzitter Literair Café Venray

Franca Treur©Ilja Keizer

Franca Treur

Franca Treur op 15 maart in het Theehuis Odapark gaat niet door.

Wij willen hiermee bijdragen aan de preventie van de verspreiding van het coronavirus en onze bezoekers geen onnodige risico’s laten lopen.

Over Franca Treur

Franca Treur is op 23 juni 1979 geboren in Meliskerke en woont momenteel in Amsterdam. Treur groeit op in een boerderij op het Walcherse platteland in een bevindelijk gereformeerd gezin. Na haar middelbare schooltijd verhuist ze naar de Randstad, waar ze aan de Universiteit Leiden Nederlands en  Literatuur Wetenschap studeert. In Leiden wordt ze lid van de reformatorische studentenvereniging Panoplia. Tijdens haar studie komt ze in aanraking met verhalen uit de Griekse en Romeinse mythologie en de veronderstelde overeenkomsten tussen deze verhalen en de verhalen uit de Bijbel. Ook neemt zij kennis van de Schriftkritiek. Hierdoor neemt ze uiteindelijk afstand van haar geloof.

Over haar werk

Verhalen vormen de leidraad in het leven van Treur. Alles draait volgens haar om verhalen: de Bijbelverhalen uit de cultuur waarin ze opgroeide, maar ook verhalen over familieleden of mensen in het dorp. Ze zegt zelf:  “Ik ben bijna geneigd om te zeggen dat het een soort kern vormt van wat een familie is, wat een familie met elkaar deelt, ook omdat je die verhalen vertelt als je met elkaar bent, aan tafel, bij de koffie. Ik vind dat zoiets moois.” De kracht van verhalen is dan ook een belangrijk thema in haar debuutroman Dorsvloer vol confetti (2009). Met dit boek wint Franca Treur in 2010 de Selexyz-debuutprijs.

Haar zeer sterke debuut doet veel stof opwaaien, het Reformatorisch Dagblad meldt in november 2009 “Daarmee houdt ”Dorsvloer vol confetti” reformatorische lezers in het voorbijgaan een spiegel voor: zie je alleen de buitenkant van het geloofsleven of heb je ook een vermoeden van het wezen? Weet je wat het is om in God te geloven, om Jezus Christus lief te hebben? Of bestaat je houvast, net als voor Katelijne, alleen uit verhalen en tradities om de angst te bezweren?” Stof tot nadenken voor degenen die haar boek lezen.

Hoor nu mijn stem

Na het lezen van Hoor nu mijn stem kunnen bovenstaande vragen weer gesteld worden. De hoofdpersoon is nu niet Katelijne van 12, maar de volwassen Gina. Gina, toen nog Ina, verliest als peuter haar ouders en wordt door haar strenggelovige opa en zijn zussen opgevoed. Ze gaat studeren in Leiden en wordt een succesvol radio-interviewster Gina, met de radio als een medium om haar stem in heel Nederland te laten horen. Dan wordt ze teruggeroepen naar haar ernstig zieke tante.  Hoe gaat Gina hiermee om ? Kan ze nog Gina blijven of wordt ze weer Ina ? Op 15 maart zal Franca wellicht deze en andere vragen voor ons beantwoorden.

Deze roman, die in oktober 2017 uitkwam, waarin het geloof en emancipatie een grote rol spelen, werd door  NRC Handelsblad  genomineerd als het beste boek van 2017 en won ook de Zeeuwse boekenprijs.

Inleiding

De inleiding van Franca Treur wordt door Stan Verhaag verzorgd.

Muzikale omlijsting

Omdat we de muziek bij onze vorige bijeenkomsten wel gemist hebben, komt Het Rossini Trio dat gemis teniet doen. Het trio bestaat uit Ria van Gessel – fluit, Jan Brans – klarinet, en Cees Jacobs – fagot. Zij spelen naast originele werken voor deze bezetting ook eigen arrangementen. Zo werd in Waalre op een benefietavond voor asielkinderen met veel succes een eigen bewerking uitgevoerd van ‘Vijf korte stukken’ van Dmitri Sjostakovitsj.

Tijdens de pauze is Boekhandel Roojboek aanwezig met de boekverkoop in de foyer en zal Franca Treur haar boeken signeren. De boeken kunnen ook voorafgaand bij Roojboek gekocht worden om die op deze morgen te laten signeren.

Zondag 15 maart 2020, Theehuis, Odapark, Merseloseweg 117 aanvang 11.00 uur

Entree: € 12,50. Seizoenpashouders hebben vrij entree.

André Leijssen

Literair Café Venray presenteert: “Het overleden kind in de Nederlandse poëzie”.

Op 16 februari a.s. is een volgende schrijversbijeenkomst van Literair Café Venray in het Theehuis van het Odapark aan de Merseloseweg 117 in Venray; aanvang: 11:00 uur. Deze bijzondere bijeenkomst wordt verzorgd door André Leijssen, bestuurslid van Literair Café Venray en lid van de Schrijfkring. De bijeenkomst gaat niet over een bepaalde meer of minder bekende schrijver of over een roman, maar over een thema: “Het overleden kind in de Nederlandse poëzie”.

De dochter van André Leijssen en zijn vrouw is enkele jaren geleden (2016) op 35-jarige leeftijd overleden aan kanker. André heeft in die periode gedichten geschreven, die in 2019 zijn uitgegeven in de bundel: ‘Josien.waarbenjij.nu. Afscheid van een pelgrim.’ In 45 gedichten, verdeeld over drie hoofdstukjes, verwoord André zijn ervaringen op een authentieke en persoonlijke wijze.

In het voorwoord van deze bundel schrijft André: “Dit boek bevat gedichten geschreven tijdens de ziekte en het overlijden van onze dochter, in de daarop volgende periode van verdriet en rouw, en over onze pelgrimstocht naar Santiago de Compostella”.  En verder: “Het verlies van een kind  is het ergste wat ons ooit overkomen is. Ik heb getracht deze universele ervaring in woorden te vangen. In zijn verschillende aspecten. Verdriet en rouw deel je met elkaar, beleef je met elkaar, doorleef je met elkaar. De enige manier om verder te gaan in je leven”.  Na de diagnose ‘ongeneeslijk ziek’ heeft Josien een gedeelte van de Camino de Santiago de Compostella gelopen. Hiervan heeft zij een reisblog bijgehouden: ‘Josien.waarbenjij.nu’.  Die titel paste perfect bij de inhoud van deze bundel.

In de Nederlandse literatuur bestaat een zekere traditie, welke men kan samenvatten als ‘Het dode kind in de Nederlandse literatuur’.  Bekende titels uit de (autobiografische) romanliteratuur zijn: Contrapunt (Anna Enquist),  Tonio. Een requiemroman (A.F.Th. van der Heijden),  Schaduwkind. (P.F. Thomése),   Een roos van vlees (Jan Wolkers). ‘Overleden kind’-poëzie treffen we aan bij dichters als Vondel, Bilderdijk, Tollens, en anderen. In de meer recente poëzie zijn gehele bundels of gedeelten van een bundel gewijd aan het thema: De tussentijd (Anna Enquist), De vogel Phoenix (M. Vasalis), Hier is de tijd (Esther Jansma).

De schrijversbijeenkomst begint met een presentatie en voordracht over het thema door André Leijssen. Na de pauze zal Victor Elfring (docent Nederlands aan het Dendron College in Horst aan de Maas) André interviewen over zijn bundel ‘Josien.waarbenjij.nu. Afscheid van een pelgrim.’  De toehoorders kunnen uiteraard zelf vragen stellen aan de dichter.

De entree voor deze bijzondere schrijversbijeenkomst is voor seizoenpashouders van Literair Café Venray gratis. Voor alle overige belangstellenden en bezoekers bedraagt de entree €  5,-.

 

Zondag 15 maart 2020, 11.00 uur
Theehuis, Odapark, Merseloseweg 117 te  Venray

Alexander Münninghoff©Willy Slingerland

Alexander Münninghoff te gast in Odapark

Onze volgende gast in het Theehuis is Alexander Münninghoff. Op zondagmorgen 24 november a.s. om 11.00 komt de schrijver van de prachtig geschreven familieroman De Stamhouder ons  hierover vertellen.

Over Alexander Münninghoff

Alexander Münninghoff is geboren op 13 april 1944 in Posen (tegenwoordig Poznan in Polen). Na het gymnasium in Den Haag studeert hij Slavische Taal- en Letterkunde te Leiden. Hij voltooit –na zijn pensionering- deze studie in 2006 aan de Universiteit van Amsterdam.

Al vanaf 1966 is hij werkzaam in de journalistiek, aanvankelijk als freelancer voor o.m. NRC, Haagse Post en Intermediair. Vanaf 1974 tot aan zijn pensionering is hij in vaste dienst bij de Sijthoff Pers (Haagsche Courant).

In 1983 is hij de winnaar van de Prijs voor de Dagbladjournalistiek van de NDP met een serie over Turkije. Hij was lange tijd correspondent in de Sovjet-Unie. Zijn bevindingen hier zijn beschreven in Tropenjaren in Moskou (1991). Als oorlogsverslaggever was hij te vinden in o.a. Iran, Irak, Libanon, Cambodja, El Salvador, Kroatië. Naast zijn werk als wereldjournalist is hij een verdienstelijk schaker en heeft hij boeken over bekende schakers geschreven.

Na zijn pensionering ging hij vanaf 2002 geregeld  op pad als reisleider in Rusland en Oekraïne (cruises over de Wolga en de Dnjepr), de Baltische staten, Georgië en Armenië. Al met al een veelbewogen leven, waarin hij veel levenservaring heeft opgedaan.

De stamhouder

In 2014 komt De stamhouder. Een familiekroniek uit. In dit boek  vertelt Münninghoff over zijn familie. Zijn grootvader was een succesvol zakenman, die zich voor de Tweede Wereldoorlog in Letland vestigde en daar een fortuin verdiende. Hij trouwde er met een Russische vrouw en kreeg vier kinderen. Voordat de Russen Letland binnenvielen ontvluchtte de familie Letland en betrokken zij een huis in Voorburg. De vader van Alexander Münninghoff had toen al menig conflict met zijn vader uitgevochten. Hij heette Frans en werd voor de oorlog naar een school in Nederland gestuurd. Frans voelde zich alles behalve Nederlander en werd in de jaren dertig gegrepen door de Nazi-ideologie, wat hem zelfs ertoe bracht om zich bij de Waffen-SS aan te melden om de Sovjets te bevechten. Drie jaar was hij aan het Oostfront

Tijdens de oorlog trouwde hij met Wera, die hij kende uit Letland. In 1944 werd Alexander geboren in Posen, het huidige Poznan. Een jaar later moesten moeder en zoon uitwijken naar Nederland. De vader was spoorloos.

In  De Stamhouder vertelt Münninghoff deze geschiedenis tot in detail. Een hele reeks familieleden komt voorbij: de oma, de broers van zijn vader, de tweede vrouw van zijn vader en allerlei andere aanverwanten.  Het leven van Alexander en zijn familieleden leest als een spannend verhaal. Is het allemaal echt gebeurd ? Heeft de schrijver zijn fantasie erop los gelaten ?

Eigenlijk is dat allemaal niet van belang, het is een kroniek over gewone en ongewone mensen met menselijke, mooie en minder mooie eigenschappen in een explosieve samenleving. Een boeiend boek, dat dan ook in 2015 de Libris Geschiedenisprijs kreeg.

Interview

Alexander Münninghoff wordt door Victor Elfring geïnterviewd.

Tijdens de pauze is Boekhandel Roojboek aanwezig met de boekverkoop in de foyer en zal Alexander Münninghoff zijn boeken signeren. De boeken kunnen ook voorafgaand bij Roojboek gekocht worden om die op deze morgen te laten signeren.

 

Zondag 24 november 2019, Theehuis, Odapark, Merseloseweg 117 aanvang 11.00 uur

Entree: € 12,50. Seizoenpashouders hebben vrij entree.

Marente de Moor©Eddo Hartmann

Marente de Moor te gast in het Odapark

Marente de Moor opent op zondagmorgen 29 september het nieuwe literaire seizoen van Literair Café Venray.  De Moor (in 1972 in Den Haag geboren) groeide op in een kunstzinnig milieu. Haar vader Heppe de Moor was beeldend kunstenaar, haar moeder Margriet, schrijfster van romans en verhalen.

Rusland heeft Marente de Moor altijd gefascineerd. Op haar achttiende vertrekt zij naar Rusland om deel te nemen aan een communistisch jeugdkamp. Zij studeert Slavische Taal- en Letterkunde in Amsterdam en  vertrekt vervolgens weer tot 2001 naar Rusland. In Sint-Petersburg studeert zij aan de theaterschool, werkt ze als verslaggeefster aan een tv-realityprogramma over misdaad en schrijft ze artikelen en columns. De columns worden in 1999 in haar eerste boek, Petersburgse vertellingen gebundeld.

Terug in Nederland werkt ze als redacteur voor HP/De Tijd. In 2007 verschijnt haar debuutroman   “De overtreder”, over Russen in Amsterdam, die in 2010 door de Suhrkamp Verlag in het Duits wordt uitgebracht onder de titel Amsterdam und zurück. Vanaf 2009 is Marente de Moor columniste voor Vrij Nederland. In 2010 verschijnt haar tweede roman, De Nederlandse maagd, over Janna, een jonge Nederlandse schermster, die in de zomer van 1936 door haar vader op de trein wordt gezet om in de leer te gaan bij zijn oude vriend, maître Egon von Böttiche. Voor deze roman, in het Duits getiteld  “Die Niederländische Frau” (2011) krijgt zij in 2011 respectievelijk de AKO-Literatuurprijs en in 2014 De European Union Prize for Literature. Haar derde roman, “Roundhay, tuinscène”, staat in 2014 op de shortlist van de Libris Literatuurprijs. Deze roman gaat over Louis Le Prince (1842), die lang voordat Edison en Lumiére met bewegende beelden kwamen, het filmpje ‘Roundhay Garden Scène’ maakte. Le Prince nam op 16 september 1890 de trein van Dijon naar Parijs, waarna nooit meer iets van hem werd vernomen. De Moors verhalenbundel “Gezellige verhalen” wordt in 2016 bekroond met de J.M.A. Biesheuvelprijs.

Marente de Moor zal tijdens de schrijversbijeenkomst in het Theehuis van het Odapark met name vertellen over haar vierde roman “Foon” (2018). Hierin vertelt zij, dit via allerlei omwegen, de tragische geschiedenis van ‘dat ene jaar, waarin alles anders werd’. Nadja woont met Lev, haar twintig jaar oudere leermeester, op wie zij als studente verliefd wordt, ver weg van de bewoonde wereld in de Russische bossen. Daar leiden zij als zoölogen jarenlang een berenopvang. Nu beiden oud zijn, staan de gebouwen leeg, zijn de mensen uit de buurt weggetrokken en zijn beiden op elkaar aangewezen. Lev’s geheugen gaat achteruit en ook met dat van Nadja blijkt iets aan de hand. Zij probeert met alle macht het ‘jaar waarin ze alles kwijtraakte’ uit haar gedachten te bannen.  Als lezer voel je dat er iets gruwelijks is gebeurd en dat ergens, gaandeweg in de roman langzaam wordt beschreven en onthuld.

Vanaf het begin speelt er iets sprookjesachtigs mee in het verhaal: tussen het kleinvee op het erf is ook een sprekende raaf. En er is dreiging, zoals de trein, die ’s nachts door de bossen raast. Nadja’s leven en relatie met Lev zijn, vanwege diens toenemend geheugenverlies, veranderd. De vrijwilligers zijn vertrokken, voorzieningen verdwenen, hun huis is verwaarloosd. Nog wel zijn er raadselachtige geluiden, die uit de lucht lijken te komen. Uiteindelijk zal Nadja de confrontatie met het verleden, haar verdrongen herinneringen onder ogen moeten zien. En het mysterieuze harde geluid, dat af    en toe weerklinkt: de foon, ‘de achtergrondruis van het leven’.

Zondag 29 september 2019, 11.00 uur
Theehuis, Odapark, Merseloseweg 117 te Venray