Raadselige Roos

Op zondag 6 april jl. vond in Zaal 7 van Hotel Asteria de prijsuitreiking plaats van de schrijfwedstrijd ‘Raadselige Roos’ van het Literair Café Venray.
De editie van 2024-2025 met het thema ‘Stromen’. Er waren 110 inzendingen, waarvan 77 gedichten en 33 prozaverhalen

Charlotte Selten-Litmaath: 1^e prijs vakjury poëzie

Ik ben Charlotte Selten-Litmaath, geboren en getogen in het Brabantse dorpje Escharen bij Grave. Als kind al maakte ik versjes en liedjes bij ons op de boerderij, waar ik tot mijn 23ste mee boerde. Pas op de moedermavo, (20 jaar later) ben ik in aanraking gekomen met de grote dichter Vasalis. Haar poëzie liet mijn hart sneller kloppen. Vanaf dat moment volgde ik cursussen en sloot me aan bij poëziegroepen. Ik behaalde meerdere prijzen waaronder de ‘Aanmoedigingsprijs’ bij de Raadselige Roos: Van ganser harte.  Ik deelde met mijn (overleden) man deze passie voor gedichten schrijven.   Ik redigeerde zijn 5 bundels en maakte er tekeningen bij, zoals ook in mijn eigen 2 bundels: 7 x 7 ‘Leesgegroetjes’ (2010) en ‘geDICHTBIJ en VERsAF’ (2015). Er staan verschillende gedichten van mij in verzamelbundels.

Ik exposeerde met 12 schilderijen: Ode aan de Egyptische goden met gedichten. Al vanaf 2010 zorg ik wekelijks voor een gedicht in de regiokrant en deel ik met de schrijfgroep de Pennenstreek al 20 jaar kaartgedichten uit tijdens de gedichtendag. Sinds januari 2023 ben ik dorpsdichter van de gemeente Heumen. Ik treed dan op bij de Nieuwjaarsbijeenkomst, de 4 mei herdenking en beeldonthullingen en allerlei gelegenheden.

Ook houd ik elke laatste donderdag van de maand een poëzie-inloopmiddag: spelen met taal en geef ik workshops voor het korte gedicht. Met een aquarelgroep maakte ik vorig jaar 50 korte gedichten, 3×3 regeltjes, bij hun schilderijen, die staan in de kleurrijke bundel: ‘Waar pen en penseel elkaar ontmoeten’.                                                                                                                                                                       

Voor het winnende gedicht: ‘Onbeschrijfelijk’ ben ik in gedachte teruggegaan naar een avontuurlijk moment uit mijn jeugd, met het warme en dromerige gevoel van die tijd. Aan de rand van de beek De Hoge Raam speelden we met de kleine waterdiertjes, zo ook het schrijvertje.

Toen wist ik het meteen: zij stromen van energie. En dan gewoon beginnen en steeds weer mooier maken, hardop lezen om de klanken te laten stromen. En volgens de jury is dit goed gelukt. Ik dank de Raadselige Roos organisatie voor, elk jaar weer en nu met schilderijen, hun prachtige zondagen met de Raadselige Roos-prijsuitreikingen.

Wim Kallen: 2e prijswinnaar vakjury poëzie 2024

Wim schrijft gedichten voor de Vereniging Sittards Verleden, het Pomologisch Genootschap Limburg en voor het online magazine Veldgewas van Veldeke Limburg. Zijn gedichtencyclus ‘De veer sezojne vaan de leefde’ wordt genomineerd voor de ‘Veldeke Dialectprijs’. Hij schrijft zijn poëzie in het Nederlands, vaak in ‘t Mestreechs en soms in ’t Zittesj dialect.

Hij schrijft mee aan ‘24 Verhalen’ en ‘Uit en thuis in Sittard’, beide uitgaves van De Drie Vertellers. In januari 2025 verschijnt ‘Jeanne’, een bundel met verhalen opgetekend aan de keukentafel bij zijn tante Jeanne (over haar leven op de Ophovenerhof).

In diverse edities van ‘Platbook’ worden gedichten opgenomen: ‘Aon de kös vaan Les Landes’, ‘Servies vaan perlemoer’ en het verhaal: ‘Oppe roejviever van Zitterd’.

Met 10 andere lokale dichters treedt hij op in het programma van twee Pitpoëzie-avonden in de Sittardse Nacht. Deze avonden organiseert hij op onafhankelijke basis in het Pitboeltheater.

Sinds 2 jaar maakt hij deel uit van de redactie van het online-magazine Veldgewas,  een schrijfplatform van Veldeke Limburg, met zowel dialect-proza als dialect-poëzie.

Voor de Raadselige Roos wordt hij in 2023 genomineerd met het verhaal ’De reis naar Sancerre’. In 2024 haalt hij de tweede prijs met het gedicht ‘Vuurtoren’. “De Raadselige Roos is een mooie uitdaging om eens goed na te denken over een verhaal of een gedicht… en dan in te sturen!”

Monique Cunnen: 3^e prijs vakjury poëzie

Vanaf 2012 schrijf ik korte verhalen en af en toe gedichten. Op de Schrijversvakschool heb ik een prozacursus gevolgd en ik ben lid van LetterSpinsels, een collectief van schrijvers dat elkaar stimuleert om tot een hoger schrijfniveau te komen met kennis en feedback.

Een verhaal of gedicht staat bij mij nooit in een keer op papier. ‘Flessenpost’ is daarop geen uitzondering. ‘Flessenpost’ begon als een kort verhaal, maar pas toen ik het in een gedicht goot, viel wat ik wilde zeggen op zijn plek. Het gedicht had geen heel verhaal nodig, juist niet. Poëzie leent zich nog veel meer dan korte verhalen voor eigen interpretatie. Ik wist dan ook dat door het kiezen van deze vorm mijn interpretatie af kon wijken van wat een ander erin leest. Dat bleek wel tijdens mijn interview met Stan Verhaag tijdens de uitreiking. En dat vind ik het mooie van het naar buiten treden met mijn verhaal of gedicht: ik hoor wat lezers ervan vinden, wat hen raakt.

Ik hou ervan om in sobere woorden iets groters uit te drukken. In ‘Flessenpost’ zitten voor mij emoties als verlangen, machteloosheid en berusting en heb ik het gedicht zelf als de flessenpost gezien, een teken van verbondenheid, dat de ‘ik’ naar de ‘jij’ stuurt.

Iets creëren wat er voor die tijd nog niet was, is een heerlijk gevoel. Besef van tijd heb ik dan vaak niet. Ik ben bezig met een gedachte in taal te vangen en personages tot leven te brengen. En ja, daar hoort ook twijfelen, schrappen en opnieuw beginnen bij.

Jan Versluys: Winnaar van de Rooje Roosprijs 2024 door de Publieksjury 

In 2008 ben ik gestopt met mijn baan als leraar in het VMBO. Ik had toen de pensioengerechtigde leeftijd nog niet bereikt en had dus veel tijd om mijn leven op een andere manier zinvol te maken.  Op de Pedagogische Academie ben ik door de leraren Nederlands op het poëtische spoor gezet. Mijn scriptie  heb ik over J. C. Bloem gemaakt en deze dichter heeft me mijn verdere leven geïnspireerd. Zijn bundels zijn een trouwe metgezel.

Het gedicht waarvoor ik de prijs gekregen heb, gaat over de seizoenen in de natuur en de seizoenen in een mensenleven. Voorjaar, zomer, herfst en winter. Jeugd, volwassenheid, ouderdom en dood. Niet bepaald een nieuw thema…..want bij veel dichters en schrijvers is deze vergelijking te lezen. Lees het gedicht van Bloem met de titel “gure zomer” er maar op na! De titel van mijn gedicht is creatief najaar en de kern ervan is dat je die neergaande lijn kunt onderbreken door iets te scheppen. Iets te creëren. In dit geval een gedicht. De herinnering aan een “vervoerende” zomer maakt dat je weer energie hebt om door te gaan. Een herhaald geluksmoment eigenlijk.

In de jaren dat ik gedichten ingezonden heb voor de wedstrijd van De Raadselige Roos en naar de uitreiking van de prijzen ben gegaan, heb ik veel “mooie” gedichten gehoord. Veel ook die ik thuis in het boekje pas op hun waarde kon schatten. Veel ook die me verplichten verder te kijken en te denken dan alleen de tekst. En tussen de regels door de bedoeling van de maker te vinden. Dat is het fijne van gedichten. Vaak ontdek je  nieuwe dingen en gezichtspunten als je een gedicht weer leest.

Wendy Sempels: 1^e prijs vakjury proza 2024

Ik woon in Rotselaar (Vlaanderen) en ik werk op de sterilisatieafdeling van UZ Leuven. Sinds enkele jaren schrijf ik korte verhalen. De ene keer drenk ik mijn pen in de humorpot, de andere keer in suspense, maar evengoed vloeit er een ontroerend verhaal uit. Die variatie maakt voor mij het schrijfproces verfrissend en boeiend.

Recent ben ik begonnen aan een feelgood novelle, die helemaal klaar zit in mijn hoofd en ondertussen geleidelijk zijn weg vindt naar het papier. Inspiratie haal ik uit dagdagelijkse gesprekken, uit de actualiteit en vooral door ontzettend veel te lezen. Ik beperk me niet tot één genre en hou zowel van de spannende thrillers van Stephen King als van de meer literaire werken van Stefan Hertmans en ik laaf me aan de heerlijke feelgood verhalen van Lisette Jonkman of Marijke Vos.

Mijn verhaal ‘Schoon schip’ gaat over een gewezen visser die zijn nachten vult met strandjutten: het enige wat hem nog enigszins plezier verschaft sinds de dood van zijn vrouw. Hij is een eenzaat, geen ‘mensenmens’, tot hij op een nacht een vluchtelinge vindt op het strand, huilend. Geheel tegen zijn natuur in, beslist hij om haar mee naar huis te nemen. Door de interactie met de jongedame schuurt het rauwe verdriet om zijn overleden echtgenote nog harder. Hij besluit een goede daad te stellen door haar clandestien naar Engeland te varen. Tegelijkertijd onderneemt hij zelf een ‘overtocht’.

Bij het thema ‘Stromen’ dacht ik meteen aan de stroom vluchtelingen die op zoek zijn naar een veilig onderkomen. Maar ook aan emoties die stromen. Beide elementen heb ik met elkaar verweven door mijn hoofdpersoon: een introverte strandjutter, te linken aan een vluchtelinge die op zoek is naar een veilig plekje op deze wereld.

Het is de tweede maal dat ik met ontzettend veel plezier deelneem aan de schrijfwedstrijd van de ‘Raadselige Roos’. Het thema ‘stromen’ zorgt niet alleen voor inspiratie bij de schrijvers onder ons, maar ook onder de kunstenaars: een uniek concept. Heel bijzonder en mooi dat zowel de proza- als poëziebijdragen gekoppeld worden aan een kunstwerk. Het brengt gesprekken op gang en zorgt op zijn beurt weer voor nieuwe inspiratie.

Peter Segers: 2^e prijs vakjury proza  2024

Zes jaar geleden schreef ik voor de crematie van een hartsvriendin mijn afscheidsverhaal. Sindsdien is het schrijven nooit  helemaal weggegaan. Het komt als mijn herinneringen mij ertoe aanzetten, of de indrukken van alledag, en trekt zich in alle rust weer terug. Soms heb ik een notie hoe mijn verhaal gaat verlopen, maar even vaak nemen mijn personages de regie over. Dan is ‘t spannend. Eindig ik in een bos met héél veel bomen, of komt er een knallend slot? Alhoewel ik mijn schrijfsels meestal voor mijzelf houd, doe ik sinds augustus 2024 incidenteel mee aan een schrijfwedstrijd.

De geanonimiseerde beoordeling door een vakjury van de Raadselige Roos maakte dat mijn inzending alleen gepubliceerd zou worden als ze goed genoeg was. Ik vond de prijsuitreiking met muziek, beeldende kunst, gedichten en proza een mooie bijeenkomst, samen met al die andere liefhebbers van de muze. Het grootste deel van mijn beroepsleven werkte ik als toezichthouder in de gezondheidszorg. Even mooi is mijn pensioentijd. Ik heb nu meer tijd voor familie, vrienden en bekenden. Verder lees ik korte verhalen, doe aan fitness, maak muziek of ben te vinden in mijn moestuin. Of ik wandel met mijn vrouw. Dan delen we onze levenservaringen. Zij is mijn kritische eerste tegenlezer.                                                                                                                                                       ‘

De Engel van mijn Dageraad’ gaat over de zoektocht van een weduwnaar naar een nieuwe partner, in de rimboe van het datingcircuit. Hij ontmoet geschonden zielen, die niet onbevooroordeeld tegenover een nieuwe liefde kunnen staan. Hij is hier ook zelf debet aan.

Het vormt een fel contrast met de onbevangenheid waarmee hij en zijn overleden vrouw elkaar ooit ontmoet hebben. Zij gunt hem een nieuw leven na haar overlijden. Dat maakt zijn heimwee naar haar niet minder. Hoe zou het zijn als ik in zijn schoenen zou staan? Om er gevoel bij te krijgen bezocht ik eerst de prachtige verhaallocatie in Utrecht. Samen met mijn vrouw. Dat wel. Gelukkig maar…

Dirk Straaijer: 3^e prijswinnaar vakjury proza 2024 

Mijn naam is Dirk Straaijer en ik ben een geboren en getogen Hagenees, die op zijn vijftigste zo nodig naar het oosten moest verhuizen in verband met de uit de hand gelopen hobby van dochterlief. Ik woon nu alweer zo’n kleine tien jaar op een paardenmanege in Overijssel.

45 jaar lang heb ik in mijn beroep lief en leed gedeeld met pubers. Als leraar Nederlands aan diverse scholen voor voortgezet onderwijs heb ik o.a. proberen duidelijk te maken wat het nut is van het naamwoordelijk gezegde en dat iets of iemand groter is ‘dan’ in plaats van ‘als’. Pfff, zucht, ik heb me er manmoedig doorheen geslagen en ben er zonder al te veel kleerscheuren uitgekomen. En nu wacht een nieuwe toekomst.

Naast het bedrijven van sporten als tennis en tafeltennis, is het schrijven van korte verhalen al jarenlang een hobby van mij. Het competitieve element vind ik hierbij zeer aantrekkelijk. Vandaar dat ik dus al sinds de vorige eeuw regelmatig meedoe aan schrijfwedstrijden. Met wisselend succes. Je verliest nu eenmaal meer dan je wint. Ik ben daarom nog altijd weer zo blij als een kind met elk succes.

Het verhaal ‘Het proefwerk van hoofdstuk drie’ behelst een hoogst ongemakkelijke situatie, waarin ontspanning plaats maakt voor stress. Nou, dan gaat het wel stromen, me dunkt.

Speciaal voor dit verhaal heb ik research gedaan in een sauna. Weliswaar kwam ik toen geen bekende tegen, maar als je voor het eerst in zo’n gelegenheid bivakkeert gebeurt er wel wat me je. De confrontatie met alle mogelijke fysieke uitwassen van de mens staat in schril contrast met de papieren weergave ervan in tijdschriften.

Maar oké, ik heb goed om mij heen gekeken en zo vormde dit verhaal zich langzaam maar gestadig. Het opschrijven voelde als een waar feestje. En …, ik heb me uiteindelijk nog ingehouden in de beschrijvingen van wat ik om mij heen zag zitten, rollen, lopen en liggen. Anders was mijn verhaal, denk ik, zonder mankeren direct terzijde gelegd.

Mijn opa, meer dan vijftig jaar haar partner in het mooiste huwelijk dat ik ooit heb gezien, vertelde in de uren dat ik hem bezocht over vroeger; over de meester van catechismus die hem had vernederd toen hij twaalf was, over het geluid van de granaat die vlakbij insloeg en zijn trommelvlies had verpulverd. Het ergst vond hij het vervagen van de mooie herinneringen: oma’s lach tijdens het eten van de grootste ijscoupe op zomervakantie, het gelach van spelende kinderen dat hij nu niet meer (goed) kon horen. Het waren de ogenschijnlijke kleine dingen die een groot verschil maakten.

Dit gedicht tracht iets soortgelijks.
Want soms staan we ergens niet bij stil, tot we geconfronteerd worden met het gemis.