Raadselige Roos

Mientje Wever ( 1e prijs vakjury poëzie)

Mientje Wever (1944) uit Boxmeer ontving dit jaar (2021) de eerste prijs van de vakjury voor haar gedicht ‘Samen’. Een gedicht wat veel zegt over geloven tijdens het leven van haar grootvader in verschillende fase. Ook in 1996 en in 2008 kreeg zij de publieksprijs van de Raadselige Roos van literair Café Venray. In 1998 publiceerde ze haar eerste gedichtenbundel ‘Geboorte’ en in 2000 de bundel ‘Een adem van tijd’. Inmiddels heeft ze vier bundels op haar naam staan en publiceert ze in diverse bladen.
Ook schreef zij het kinderboek ‘Het hondje met de blauwe staart’, uitgegeven bij   Van dan Berg in Almere.  Zelf zegt ze: “Schrijven hoort bij me net als eten en drinken, ik kan niet zonder”.
Ook schrijft zij verhalen en gedichten in het dialect van Boxmeer. Hiervoor ontving zij diverse prijzen waaronder twee keer de ‘Dialectpenning’ en de ‘Zachte G-prijs’ van Erfgoed Brabant.

Hein van der Schoot (3e prijs vakjury poëzie 2021)

Mijn schrijverij begon al vroeg: tijdens de basisschool stuurde ik verhaaltjes en tekeningen naar het Eindhovens Dagblad die dan in de zaterdageditie in de rubriek ‘Jeugdhof’ verschenen. Tot mijn pensioen was ik dagelijks bezig met taal als docent Toneel op de Theaterschool van Artez en docent Nederlands op de Hogeschool Arnhem Nijmegen. Rond mijn vijftigste volgde ik wat schrijfcursussen en sloot me aan bij het ‘Dichterscollectief Zwolle’. Het Dichterscollectief (elke maand bespreken we elkaars gedichten, soms treden we op) leert me veel: het is vaak verrassend te merken dat de lezer de tekst anders beleeft dan de schrijver en hoe kleine wijzigingen een gedicht krachtiger kunnen maken. Ook doe ik mee aan schrijfwedstrijden, ze stimuleren me om teksten nog meer te perfectioneren en de prijsuitreikingen zijn vaak prettige en stimulerende bijeenkomsten.
Tijdens het schrijven buitelen in mijn hoofd beelden, associaties, metaforen en mooie zinnen over elkaar heen. Het moeilijke vind ik om daarvan een logisch geheel te maken in goedlopende zinnen. De inspiratie voor mijn gedicht ‘Oude man’ begon op het terras tijdens het jaarlijks senioren-uitje met vrienden uit mijn middelbare-school-tijd. We spraken over lijflijke ongemakken, onze ‘successen’ uit het verleden, hoe charmant we ons die dag gedroegen in gesprekken met de serveerster en meer van dat soort dingen. De ruwe vorm van het gedicht stond er vrij snel maar het schaven kostte aanmerkelijk meer tijd.

Dirk Straaijer (1e prijs proza 2021)

Mijn naam is Dirk Straaijer en ik ben een geboren en getogen Hagenees, die op zijn vijftigste zo nodig naar het oosten moest verhuizen in verband met de uit de hand gelopen hobby van dochterlief. Ik woon nu alweer zo’n kleine tien jaar op een paardenmanege in Overijssel. 45 jaar lang heb ik in mijn beroep lief en leed gedeeld met pubers. Als leraar Nederlands aan diverse scholen voor voortgezet onderwijs heb ik o.a. proberen duidelijk te maken wat het nut is van het naamwoordelijk gezegde en dat iets of iemand groter is ‘dan’ in plaats van ‘als’. Met wisselend succes. Naast het bedrijven van sporten als tennis en tafeltennis, is het schrijven van korte verhalen al jarenlang een hobby van mij. Het competitieve element vind ik hierbij zeer aantrekkelijk. Vandaar dat ik dus al sinds de vorige eeuw regelmatig meedoe aan schrijfwedstrijden. Sinds kort heb ik zelfs een eigen website in de lucht, waar ik met behulp van mijn lieve tweelingbroer nu de verhalen plaats waarmee ik in de prijzen ben gevallen. Ik beken, enige ijdelheid is mij hierin niet vreemd.
Het verhaal ‘Zwembroek met dolfijntjes’ gaat over pubers en zo heb ik al wel meer verhalen geschreven over het wel en wee van deze oh zo interessante leeftijdsgroep. Ze willen alles, maar mogen eigenlijk nog niets!
’s Zomers fiets ik regelmatig over een brug van de rivier de Vecht en dan aanschouw ik daar het samenklonteren van tieners. Met aan de ene kant de meiden en aan de andere de jongens. En zie en hoor ik het aloude spel van elkaar beloeren en uitdagen, afstoten en aantrekken. Toen ik dan ook las wat het thema van de Raadselige Roos voor dit jaar was, wist ik gelijk waar mijn verhaal over zou gaan.

Noortje van Goch ( 2e prijs proza 2021)

Ik ben opgegroeid in Oostrum en woon sinds mijn studententijd in Den Bosch. Wat ik allemaal leer door mijn werk in de verslavingszorg, is een rijke voedingsbodem voor mijn schrijverij.

“There’s a crack in everything, that’s how the light gets in” (Leonard Cohen)

Of er door zo’n barst licht naar binnen komt, dat kun je alleen maar hopen. Wat ik wel zeker weet, is dat er iets moois uit naar buiten kan groeien.

Kwetsbaarheid raakt mij. Iedereen heeft wel een barstje.
De ene keer wriemel ik me door zo’n barstje naar binnen. De andere keer stoot ik er juist door naar buiten.

Veel dingen zijn niet uit te leggen, maar kan ik met beeldende taal toch laten zien. Het mooie is dat tijdens het schrijven mijn eigen kwartjes meestal ook pas vallen.

Schrijven levert me mooie inzichten op, en ook iets van troost ofzo.

Marlene Lunter (3e prijs proza 2021)

Mijn beide ouders hielden van lezen en voorlezen was in ons gezin een feest. Ik kon als kleuter nauwelijks wachten tot ik de kunst van het lezen zelf zou beheersen. Complete werelden ontvouwden zich toen het zover was. Ik verbaas me nog steeds over dat wonder: hoe al die zwarte, minuscule tekens een hele film in je hoofd laten ontrollen. Vervolgens wilde ik ook graag zelf zo’n ‘film’ schrijven. Zo bedacht ik met mijn hartsvriendin toen we op de basisschool zaten allerlei verhalen over een grote familie. Daar is helaas niets van bewaard gebleven, maar de vriendschap bestaat nog steeds.
Op het Sint-Joriscollege schreef ik voor de schoolkrant. Daarna zat ik in de redactie van het clubblad van Atletiek Vereniging Valkenswaard. Weer later was ik eindredacteur van de nieuwsbrief van ‘Vrouw & Kultuur’.
Ik studeerde Nederlands. Via het begeleiden van leesclubs en door het schrijven over literatuur probeer ik anderen te enthousiasmeren voor al het moois dat er is. Ook begeleid ik anderen in hun schrijfproces.
Fictie lezen en schrijven zijn bezigheden die mijn leven verrijken. Wat is er mooier dan een poosje in een andere wereld vertoeven? Wat is er mooier dan verhalen schrijven waarin je in de huid van iemand anders kruipt, waarin je je personages fratsen laat uithalen waar je jezelf verre van houdt? Wat is er heerlijker dan met woorden een hele wereld optrekken?

Het verhaal Stilleven is ontstaan vanuit een gegeven dat iedereen wel kent: op het huis van een ander ‘passen’ als die persoon op vakantie is. Of andersom: iemand past op jouw huis. Een zaak van veel vertrouwen: een ander je huissleutel geven. Wat gebeurt er als die ander je vertrouwen beschaamt? Op welke manieren kan een ander over de schreef gaan? En wat doe je ertegen?

Joan Kerstholt (Roojse Roos-prijs 2021) 

Mijn naam is Joan, van Joanneke. Mijn roots liggen in Rhenen. Tijdens mijn laatste jaar aan de PABO, ‘FELUA’ had ik in januari 1988 een baan te pakken in een piepklein dorpje. Met even keihard doorhalen, stond ik in maart voor de klas.

Vanaf het begin heb ik een fascinatie voor taal en het spelen met woorden en klanken. Gedichtjes maken doe ik al mijn hele leven. In mijn werk legde ik me toe op dyslexie en schoolde mij op dat gebied. Ik genoot van het leuk en toegankelijk maken van taal voor zo veel mogelijk kinderen.

Sinds november 2008 doe ik, naast mijn gezin, enkel nog vrijwilligerswerk, o.a. voor kinderen met leerproblemen. Daarnaast is schrijven belangrijk voor mij. Tijdens een paar weken rust voor mezelf, rolde het ene na het andere gedicht uit mijn pen. Ik merkte dat gebeurtenissen beter te verwerken zijn als ik ze een plekje geef in een gedicht. Daarbij speelt de natuur een grote rol.

Mijn gedicht ‘Overkant’ is hier een voorbeeld van. Een hartsvriendin stierf in 2018. Vooraf vonden zij en ik het leuk om te geloven dat ze vanaf de overkant tegen me zou praten en op mijn schouder kwam zitten. Na haar overlijden voelde of hoorde ik haar niet. Ik wilde niet voelen. Pas na een klein jaar kon ik mijn gevoel positief benaderen met mijn gedichten. Die gedichten staan, naast mijn andere gedichten, in de prachtig geïllustreerde bundel, ‘In mijn hoofd en hart en handen’.

‘Overkant’ voor Raadselige Roos gaat over het zoeken naar mijn vriendin: Moet ik eerst de overkant zoeken om haar te vinden of reikt zij naar mij? Eigenlijk hoef ik niet te zoeken want ze leeft voort in herinnering en ik weet wat zij zou zeggen.

De wedstrijd is ook aangemeld bij: https://schrijvenonline.org/

AMBASSADEUR

Hans Liebregts, voorzitter van het Letterkundig Centrum Limburg, is sinds enkele jaren ambassadeur van de schrijfwedstrijd Raadselige Roos. Als zodanig ondersteunt hij de organisatie met raad en daad.