Schrijfkring

Hebt u literaire ambities en vindt u het leuk om verhalen of gedichten te schrijven? Het Literair Café Venray biedt met de Schrijfkring een podium om zich verder te bekwamen. De kring bestaat uit amateurs die schrijven vooral als een plezierige hobby ervaren en deze met passie beoefenen. In de maandelijkse bijeenkomsten lezen en bespreken de leden van de Schrijfkring elkaars werk.

Het schrijfseizoen telt acht bijeenkomsten in de periode van september tot en met mei. De Schrijfkring schakelt met enige regelmaat professionele schrijfdocenten in voor het verzorgen van een of meerdere workshops per seizoen. Om deel te kunnen nemen aan de Schrijfkring is de seizoen pas van het Literair Café Venray verplicht. Daarbij komt de kosten voor consumpties (koffie, thee) en eventuele kosten van de schrijfdocent.

De Schrijfkring van het Literair Café Venray bestaat momenteel uit tien personen en dat is voor een schrijfgroep de max. Alle aanmeldingen worden genoteerd op een wachtlijst.

Het secretariaat van de groep wordt verzorgd door: Piet Geurts, e-mail ptjgeurts@gmail.com
Piet Bögels is de coördinator. Zijn e-mailadres is: p.bogels48@gmail.com

Josien.waarbenjij.nu: Dichtbundel van André Leijssen

‘Rouw is liefde die zijn adres is kwijtgeraakt’

Onlangs, 8 februari jl., verscheen bij uitgeverij boek-scout de dichtbundel Josien.waarbenjij.nu van Venraynaar André Leijssen. In 46 gedichten en drie hoofdstukken, getiteld: ‘als een vlinder in de zon’; ‘ver van hier voorbij de horizon’ en ‘pelgrim op eenzame paden’, vat André zijn leven met zijn dochter Josien op een heel persoonlijke en authentieke wijze in woorden. Josien sterft, net 35 jaar geworden, op 18 mei 2016 aan de gevolgen van kanker.

‘Na het onderzoek het ‘slecht nieuws gesprek’
de dokter heeft haar ernstig gezicht opgezet
dat heeft zij zo geleerd op de training.’

André is bestuurslid van Literair Café Venray. Ook is hij een actief lid van de Schrijfkring van L.C.V.. Gedichten en dichten zijn hem derhalve niet vreemd. André schreef altijd al gedichten over en voor zijn dochter Josien. In het eerste gedicht in de bundel, getiteld, Duinwandeling, schrijft hij deze woorden:

‘Ze is mijn kind, dat geen kind meer is,
Ze praat over wat haar bezighoudt:
Haar wereld, haar zorgen, haar geluk.

De gedichten in de bundel Josien.waarbenjij.nu grijpen de lezer aan door de invoelbaar beschreven warmte en liefde in deze vader-dochterrelatie. André vertelt zichtbaar bewogen, ingetogen maar zeker ook met troostende trots en bewondering over zijn dochter Josien.

‘Ze is er klaar voor,
ze aanvaardt haar afscheid.
Alleen nog slapen, slapen.
We houden haar hand
en strelen haar hoofd.”

André schrijft deze en andere gedichten in eerste instantie voor zichzelf en voor Josien. Pas later ontstaat het idee om van een aantal van deze gedichten in een bundel uit te geven. ‘Na de diagnose ‘ongeneeslijk ziek’ en het herstel van een zware operatie wil Josien nog zo veel mogelijk uit het leven halen. Te weten komen, wat het leven haar nog kan bieden. Zij begint met een lang gekoesterde wens, een deel van de Camino, van Burgos naar Santiago de Compostella, lopen.

‘Als een pelgrim op eenzame paden
loop ik mijn schaduw achterna
wandel tot voorbij de horizon.’

Het lichaam van Josien wordt gaandeweg zwakker en kan niet meer voor haar doen, wat zij nog allemaal graag wil. Op de eerste plaats er zo lang mogelijk voor haar zoontje Isar zijn. Na het overlijden van hun Josien staat voor beide ouders, André en An vast: ‘Wij gaan de Camino lopen in de voetsporen van Josien. Zij is ons voor gegaan. Zij heeft ons de weg gewezen.’

‘Ga met hem mee naar het land
waar ik eens een pelgrim was.
Neem hem bij de hand
en strooi daar mijn as.’

In mei 2017 vertrekken André en An voor hun Camino. Ze beginnen aan de Ruta Francés, van Saint-Jean-Pied-de-Port, 800 kilometer naar Santiago de Compostella. Zij komen tot Leon om in het jaar daarop het restant van hun Camino naar Santiago te lopen en daarna ook door te lopen naar Kaap Finisterre, het ‘einde van de wereld’ aan de Atlantische Oceaan. ‘Wij hebben een deel van Josiens as uitgestrooid bij ‘Cruz de Ferro’, tussen Foncebadón en Manjarin. Sinds oudsher gooien pelgrims een steen op de Milladoiro (mijlsteen) die het fundament vormt van het kruis en vroeg daarmee bescherming voor zijn verdere reis. Tegenwoordig is het voor de pelgrim een plek waar hij door het achterlaten van een steen de gedachtenis aan iemand in ere wil houden of bij wijze van ritueel iets wil achterlaten: een wens, voornemen of persoonlijke geschiedenis. Dit brengt het onzegbare op symbolische wijze tot uitdrukking. Vooral wanneer het overgangssituaties betreft, zoals geboorte, overlijden, volwassenheid, huwelijk, ingrijpende gebeurtenissen in het eigen leven.

‘Hier legde zij haar steen.
Hier legde zij haar boodschap:
de balans van haar leven,
vanaf nu alleen nog voor haar kind.
Hier heeft zij gehuild.’

……………………………………….

Hier hebben wij haar as gelegd.
Hier hebben wij gezeten.
Hier hebben wij gehuild.
Wij zijn terug gewandeld,
zonder een woord te spreken.

Wij liepen hand in hand.

‘Het is de wens van Josien, dat Isar het andere deel van haar as op zijn eigen Camino uitstrooit, zoals in de film The Way van Emilio Estevez. Onze Camino heeft An en mij dichter bij Josien gebracht, maar ook dichter bij elkaar. In deze gedichtenbundel wil ik het verlies van een kind in woorden vangen. Het verdriet en rouw hierom deel je met elkaar, beleef je, doorleef je en overleef je met elkaar. De bundel Josien.waarbenjij.nu. is ook een ‘In Memoriam’, een monument ter nagedachtenis aan onze dochter en zus Josien.’
De kracht van de gedichten in de bundel ligt in de eenvoud, directheid, openheid en eerlijkheid van de door André gebruikte woorden om zijn verlies en verdriet te uiten en meester te worden. Deze woorden verbloemen niets. Zeggen wat ze betekenen. Betekenen wat ze ons, de lezer, willen zeggen.

‘Stilte is de stem van binnen
Woorden zijn overbodig
geworden, alles is al gezegd.’