Uitgelezen?! juni 2025

Wandelaar

In de maand mei hebben we gewandeld op Terschelling, een pelgrimstocht van 75 km die daar is uitgezet door Arjan Berkhuysen en Anemoon Elzinga. De Walk of Grief (Rouwpad). De tocht loopt door de natuur van het eiland, grotendeels op onverharde wegen en paden, door bossen en duingebied, aan zee over strand. In 2021 is de 16-jarige zoon Mees van Arjan en Anemoon plotseling overleden ten gevolge van een verkeersongeval op Terschelling, waar zij wonen. Op hun vele wandelingen in de natuur op het eiland hebben zij troost gevonden. Dat heeft geleid tot het idee van een rouwpad; op 1 maart van dit jaar was het zover: de Walk of Grief werd geopend.

Wandelen is voor mij een wekelijkse bezigheid. Over de heilzame werking van wandelen, zowel fysiek als psychisch, hoef ik het hier niet te hebben. Die mag ik als algemeen bekend beschouwen. Al eerder heb ik een column geschreven over ‘wandelen’ waarin ik het gedicht en de gedichtenbundel van Martinus Nijhoff besprak (De Wandelaar, 1916).

Tijdens onze vakanties heb ik ook steeds behoefte om er een dag of een paar uren alleen op uit te trekken om een flinke wandeltocht te maken. Mijn vrouw weet dan altijd wel ergens een kringloopwinkel te vinden waar zij zich kan vermaken. Een enkele keer kunnen deze wandelingen tot een gedicht leiden. Hoe ontstaat zo’n gedicht? Voorheen had ik meestal papier en pen bij me, of op mijn nachtkasje liggen. Kreeg ik invallen, ideeën, gedachten of mooie zinnen in mijn hoofd dan schreef ik die meteen op. Doe je dat niet dan ben je ze kwijt. Nu schrijf ik de notities op mijn smartphone. Aan de hand van deze notities tracht ik een gedicht te ‘componeren’: schrijven, herschrijven en nogmaals vele keren herschrijven. Net zolang totdat ik er tevreden mee ben. Oorspronkelijk heb ik onderstaand gedicht geschreven bij het overlijden van een vriend (september 2023)  voor zijn vriendin waarmee hij samenwoonde. Uiteraard in de hij-vorm en in de verleden tijd. Maar ik vind het ook wel passend voor mijzelf maar dan in de tegenwoordige tijd.

wandelaar

soms ga ik alleen naar het bos
zonder vrouw, vriend of wandelmaatje
geen behoefte aan de woordenstroom
van een gezellig praatje

ik wil niet dat anderen zien
dat ik buiten gebaande paden ga
een eenzame boom omhels
of verstild bij een paddenstoel sta

ik  geniet het rumoer van het bos
het ritselen van een eikenblad
het zachte wuiven van de wind
mijn voetstappen op het dunne pad

en ik denk op mijn stille dagen
zoals in mijn sombere dromen
waarnaartoe wij zullen gaan
en vanwaar we zijn gekomen

André Leijssen, Literair Café Venray