Camino de Santiago de Compostela

“Er zijn er die resoluut kiezen
voor een bestaan als pelgrim.
Gehoor geven aan de roep in hun borst
die ver weg klinkt en toch dichtbij
ontspringt, stil, soms
diep, maar altijd donker”.

Uit: Tijl Nuyts: Vervoersbewijzen (2021)

Wij (mijn vrouw en ik) hebben dit jaar weer gekozen voor een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela in Noord Spanje, te beginnen in het Franse dorp Saint-Jean-Pied-de-Port in de Pyreneeën. In 2017 en 2018 hebben wij deze pelgrimstocht ook al eens gelopen, in twee gedeelten. Nu wagen we een nieuwe poging. Zoals in het citaat van het gedicht van Tijl Nuyts: wij hebben gehoor gegeven aan de roep in onze borst. Maar wij zijn zes jaren ouder en de gebreken van de ouderdom dienen zich aan. Dat moesten wij aanvaarden, wij liepen tegen onze grenzen aan. Gaandeweg hebben we besloten een gedeelte van de route met openbaar vervoer af te leggen teneinde in Santiago onze tocht af te sluiten. Bijna vijf weken zijn we op pad geweest.

Het lopen van een pelgrimspad is anders dan een vakantie. Je hebt een doel voor ogen en je leeft een ander leven. Tijdens de wandelingen, in de contacten met andere pelgrims, in een ander dagritme, in andere geweldig mooie  landschappen. Hoewel veel contacten met mede-pelgrims vluchtig zijn en zich soms beperken tot een ‘Buen Camino’, zijn er ook diepgaande en openhartige gesprekken. Er is sprake van een soort saamhorigheid en lotsverbondenheid. Dat maakt een pelgrimstocht zo anders dan een vakantie. De vrijwilligers in de Nederlandse huiskamer van het Nederlands Genootschap Sint Jacob in Santiago markeerden het verschil: “de toerist vraagt, de pelgrim biedt zich aan”.

Toen onze dochter in 2015 haar pelgrimsroute naar Santiago heeft gelopen, heb ik voor haar het volgende gedicht geschreven:

Pelgrim

Als een pelgrim op eenzame paden
loop ik mijn schaduw achterna
wandel tot voorbij de horizon.

Laat mij mijn eigen weg gaan
dwalen in een vergeten landschap
liggen in het groene gras.

Het leven is loslaten
wat ik innig heb liefgehad
hervinden wat verloren was.

Liefde is het enige levenspad
niet het eindpunt is mijn doel
maar de weg er naartoe.

Liefde is niet eisend, zij geeft zichzelf
zoals de stralende zon
weldadig haar warmte schenkt.

Zo wandelt mijn leven over
paden van pelgrims, voorbij
huizen van gastvrijheid en
welkom, door oorden in verlaten
en onherbergzame streken.

Er zijn ontmoetingen van
herkenning en vriendschap
met mensen van goed gezelschap
van ‘hallo’ en een warm ‘tot ziens’.

Het mooiste compliment dat ik voor dit gedicht heb gekregen, was van onze dochter: “Het is alsof mijn vader zelf mijn pelgrimsroute loopt”.

Buen Camino !

André Leijssen